Сёньня нарэшце на сьценку ў ванным пакоі пружанскага дома прыляпілі люстэрка. Цяпер у нас не ванны пакой, а пакой сьмеху. Як я ні выроўнівала сьценку, яна засталася крываватай. І цяпер, калі падыходзіць да люстэрка зь левага боку - то бок ад дзьвярэй - можна ўбачыць сваю арыстакратычна вытанчаную фігуру, якая паступова набірае рэальныя памеры пры ( Read more... )

Маем чатыры такіх вось дрэвы.


( Read more... )

Шпіёнскі тэлефоназдымак, зроблены з-за шырокага пляча Алены Андрэеўны. Я шчыра баялася, што мяне паб’юць, бо не магла стрымаць усьмешкі.


( Read more... )

У чаканьні апошняга (12-га!) дыплому на рэцэнзію няма чаго рабіць. Буду вешаць фотачкі ( Read more... )

Спачатку ледзь не пачала церці вочы - сьцяг на дарожным знаку. Прыглядзелася: белы круг з чырвонай аблямоўкай, пасярэдзіне чырвоны простакутнік (у народзе “цагліна”). У мэтах эканоміі ці то мэталу, ці то фарбы былы знак “Рух забаронены” ператварыўся з негатыў знаку “Ўезд забаронены ( Read more... )

Вось такія клубніцы растуць ў нас у Пружанах, нават калі іх не паліваць больш за месяц.


( Read more... )

Даждлівымі восеньскімі днямі мы з Аленкай крэатыўна забаўляліся з сумным пляфонам ад кухоннай лямпы - малявалі і налеплівалі рознакаляровых матылькоў. Аднойчы вечарам, хочацца верыць, наш крэатыў быў зацэнены, то бок мы разумеем, што насамрэч

(  ён прыляцеў на сьвятло, )

Для сур’ёзных шырокіх дарог - жвір і асфальтавыя латкі, для маленькіх прасёлкавых - сорная трава і бацьвіньне.

*

У працяг запісу пра зьвяроў, якія наведваюць наш двор, не зьяўляючыся яго жыхарамі.Тыдзень таму ў нашым двары пасялілася курыца. Пару дзён я сумленна шукала ейных гаспадароў. Яшчэ пару дзён мы з Аленкай і з пасільнай дапамогай Бакса пэрыядычна ладзілі сафары, выганяючы яе за вароты са спадзяваньнямі, што яна нарэшце пойдзе на свой двор. Але празь ( Read more... )

Знаёмцеся, гэта Бакс і Афонька. Істоты, якія сваёй жыцьцярадаснасьцю моцна ўпрыгожылі маё лета. Яны суседзкія, але радасна лазяць праз плот да нас і паводзяцца, як у сябе дома.


( Read more... )